ຕອນທີ່ຊ່ອງກ້ອງຂະຫຍາຍຈາກມູມສູງກວ່າ 238 ແມັດ ຈາກຫໍສົ່ງສັນຍານ CCTV ທີ່ຕັ້ງຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບສວນຢູຢວນຖານ ເຫັນຄົນພາກັນຂີ່ເຮືອເລາະຫຼິ້ນໜອງ ຈັ່ງແມ່ນເປັນຕາສະອອນ, ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສັນຍາກັບຕົນເອງວ່າ ຕ້ອງໄປເບິ່ງໜອງຢູຢວນຖານ ໃນມື້ໃດມື້ໜຶ່ງ. ເມື່ອສະພາບພະຍາດໂຄວິດ-19 ຢູ່ປັກກິ່ງບໍ່ມີແລ້ວ. ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມກັງວົນໃດໆ, ຈຶ່ງຂີ່ລົດຖີບສາທາລະນະສີເຫຼືອງແບບສະບາຍໆໄປສວນຢູຢວນເລີຍ.

ຜ່ານຈຸດວັດແທກອຸນນະພູມຮ່າງກາຍຕາມມາດຕະການປ້ອງກັນພະຍາດ ທີ່ຍັງບໍ່ທັນຖືກຍົກເລີກ ແລະ ຍື່ນປີ້ໃນລາຄາ 2 ຢວນ ໃຫ້ພະນັກງານສວນກວດເບິ່ງແລ້ວກໍ່ເຂົ້າໄປໃນສວນ ແລະ ມຸ້ງໜ້າໄປໃນຈຸດທີ່ມີເຮືອຈອດລຽງລາຍເປັນແຖວໆ ຊຶ່ງເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງການທ່ອງທ່ຽວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນມື້ນັ້ນ.

ຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງການຂີ່ເຮືອ ແມ່ນເພິ່ນໃຫ້ຂີ່ເຮືອລຳໜຶ່ງນັບແຕ່ 2 ຄົນຂຶ້ນໄປ ຫາ 6 ຄົນ. ແຕ່ຕົນເອງພັດໄປຄົນດຽວເລີຍອົດຂີ່ເຮືອໃນມື້ນັ້ນ. ໃນຂໍ້ກຳນົດຍັງບອກອີກວ່າ: ຢ່າອອກຈາກເຮືອໃນຂະນະທີ່ແລ່ນເຮືອ, ຢ່າໂດດລົງນ້ຳ, ລອຍນໍ້າ ແລະ ອື່ນໆ ຕາມມາດຕະຖານຄວາມປອດໄພ. ແຕ່ຍັງມີຂໍ້ກຳນົດອັນໜຶ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າປະທັບໃຈຄື: ເພື່ອຄວາມສະດວກໃນການຊື້ປີ້ຕ້ອງຖືເງິນສົດໄປນໍາ ເພື່ອມັດຈຳ ແລະ ເວລາມາຖອນເງິນຄືນຈະງ່າຍກວ່າ.

ດຽວນີ້ ສັງຄົມຈີນ ພັດທະນາຫຼາຍແລ້ວ, ການຈັບຈ່າຍໄດ້ຫັນມາໃຊ້ການຈ່າຍຜ່ານທາງມືຖື, ບັດທະນາຄານ ແລະ ວິທີອື່ນໆ ທີ່ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຖືເງິນສົດອີກແລ້ວ ແລະ ມີຄວາມສະດວກກວ່າການຈ່າຍເງິນສົດ, ແຕ່ກໍມີບາງບອ່ນຕ້ອງໃຊ້ເງິນສົດ. ຕາມຄົນຈີນ ອະທິບາຍໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ຍາມໃດເງິນສົດກໍ່ມີບົດບາດສຳຄັນທີ່ສຸດໃນຊີວິດສັງຄົມ, ເຖິງເຕັກນິກຈະພັດທະນາໄປເຖິງລະດັບໃດກໍຕາມ, ວິທີຈັບຈ່າຍມີຫຼາຍຊ້ຳໃດ ກໍ່ບໍ່ຄວນປະຕິເສດການຈ່າຍດ້ວຍເງິນສົດ. ອີກຢ່າງໜຶ່ງ, ເຖິງວ່າສັງຄົມຈີນ ພັດທະນາຫຼາຍແລ້ວ, ແຕ່ທາງລັດຖະບານ ກໍ່ຮັບຮູ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ: ຈີນ ຍັງແມ່ນປະເທດທີ່ພວມພັດທະນາ, ຍັງມີກຸ່ມຄົນທຸກຍາກທີ່ບໍ່ມີມືຖື, ຍັງມີຄົນທີ່ຍັງບໍ່ທັນຮູ້ເຕັກນິກການຈັບຈ່າຍດ້ວຍມືຖື. ສະນັ້ນ, ການໃຊ້ເງິນສົດຂອງກຸ່ມຄົນເຫຼົ່ານີ້ ກໍ່ເປັນການປົກປ້ອງສິດທິຂອງເຂົາເຈົ້າຈາກອີກດ້ານໜຶ່ງ, ທັງສ່ອງແສງໃຫ້ເຫັນທາດແທ້ຂອງລັດຖະບານຈີນ ໃນການຕອບສະໜອງຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນ.

ປັກກິ່ງໃນຍາມນີ້ອາກາດສົດຊື່ນ ແລະ ເຢັນສະບາຍ, ສວນແຫ່ງນີ້ ມີຕົ້ນໄມ້ໃຫຍ່ໃຫ້ຮົ່ມເງົາເໝາະສຳລັບການຍ່າງເລາະຫຼິ້ນ, ການພັກຜ່ອນແບບຄອບຄົວ ແລະ ອື່ນໆ. ແຜນການຂີ່ເຮືອຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນມື້ນັ້ນຈຶ່ງປັບປ່ຽນມາເປັນການຍ່າງອ້ອມໜອງ ຕາງອອກກຳລັງກາຍ ແລະ ຖ່າຍຮູບ. ສ່ວນການຂີ່ເຮືອ ເມື່ອຮູ້ຂໍ້ມູນລະອຽດແລ້ວ ຕ້ອງກັບມາຂີ່ໃຫ້ໄດ້ໃນໂອກາດຕໍ່ໄປ.

ທຳອິດຂ້າພະເຈົ້າເຫັນມືກ້ອງອາຊີບຕັ້ງກ້ອງຖ່າຍຮູບກໍຄິດວ່າພວກເພິ່ນຄົງຖ່າຍຮູບຄົນຂີ່ເຮືອຫຼິ້ນ ໜອງ. ພໍແຕ່ຍ່າງໄປອີກຝາກໜຶ່ງໃນທິດເໜືອຂອງໜອງ ກໍເຫັນການວາງສະແດງພາບຖ່າຍພວກນົກຈຳນວນຫຼາຍຈຶ່ງເຂົ້າໃຈທັນທີວ່າ: ພວກເພິ່ນຖ່າຍຮູບຈໍາພວກນົກ ແລະ ສັດທີ່ມີຢູ່ໃນສວນແຫ່ງນີ້. ການເຄື່ອນເໜັງທຸກກິລິຍາທ່າທາງຂອງພວກນົກຖືກຖ່າຍຖືກບັນທຶກດ້ວຍນັກຖ່າຍຮູບມືອາຊີບໄວ້ໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງ.

ຍາມນີ້ເຫັນນົກເປັດນ້ຳບໍ່ຫຼາຍ, ແຕ່ຈາກພາບຖ່າຍທີ່ເພິ່ນວາງສະແດງຈະເຫັນນົກເປັດນ້ຳຫຼາຍໃນຍາມລະດູໜາວທີ່ມີຫິມມະຕົກ, ຄົງເປັນຍ້ອນສວນແຫ່ງນີ້ ອອກແບບສ້າງຂຶ້ນແບບທຳມະຊາດ ແລະ ຄວາມອຸດົມສົມບູນຂອງອາຫານພວກສັດປີກເຊັ່ນ: ປານ້ອຍທີ່ລ່ອງລອຍໃນໜອງເປັນຝູງເປັນຝູງ. ພວກນົກເປັດຈຶ່ງມັກມາອອກແມ່ແຜ່ລູກຢູ່ທີ່ນີ້.

ຂ້າພະເຈົ້າຍ່າງໄປຖ່າຍຮູບໄປເລື້ອຍໆ ແລະ ສັງເກດມູມນັ້ນມູມນີ້, ອີກມູມໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກກໍຄື: ຢູ່ກ້ອງຮົ່ມໄມ້ທີ່ເຢັນສະບາຍນັ້ນ ເຫັນຄົນກຸ່ມໜຶ່ງພາກັນນັ່ງເສບດົນຕີ ມີທັງຕີກອງມີທັງດີດພີນຈີນ,ຮ້ອງເພງຈີນ, ຟັງແລ້ວກໍ່ມວນຫຼາຍ. ເບິ່ງຊົງເຂົາເຈົ້າຄືປະຊາຊົນທົ່ວໄປ, ອາດແມ່ນສິລະປິນສະໝັກຫຼິ້ນຢູ່ແຫ່ງນີ້ທີ່ມາຜັກຜ່ອນ, ເມື່ອເບິ່ງເຫັນຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນເລື່ອງທີ່ຕົນເອງມັກຮັກແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ເຫັນອີກມູມໜຶ່ງໃນຄວາມມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ມີຄວາມສຸກອີກແບບໜຶ່ງຂອງຄົນຈີນໃນຍຸກປັດຈຸບັນ.

ປັກກິ່ງດຽວນີ້ ຢູ່ໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ, ແຕ່ອາກາດຍັງບໍ່ໜາວຫຼາຍ, ຕົ້ນໄມ້ໃບຫຍ້າໃນສວນແຫ່ງນີ້ຍັງຂຽວອຸ່ມທຸ່ມ, ມີບາງຍ່ານຍັງມີດອກໄມ້ໃຫ້ຄົນໄດ້ຖ່າຍຮູບໄດ້ຍ່າງເລາະຊົມ, ຖ້າມາທ່ຽວສວນນີ້ ໃນຍາມທີ່ດອກໄມ້ບານ ກໍຍິ່ງສວຍງາມຫຼາຍ. ອາຈານ ລີ ເພິ່ນມີຊື່ພາສາລາວ ແມ່ນໄຊຊະນະ ໄດ້ເວົ້າໃຫ້ຟັງວ່າ: ດອກສະກຸຣະ ໃນສວນນີ້ຈະບານໃນເດືອນສາມເດືອນສີ່, ສ່ວນດອກບົວຈະບານໃນຍາມເດືອນ ຫົກເດືອນເຈັດ, ໃນເດືອນທ້າຍປີ ຄືປະມານກາງເດືອນຕຸລາ ແລະ ພະຈິກ, ຄົນທັງຫຼາຍຈະໄດ້ຊົມໃບໄມ້ທີ່ປ່ຽນສີຄື: ເປັນສີແດງ, ສີເຫຼືອງຄໍາ, ເມື່ອຮອດລະດູໜາວ ມື້ໃດມີຫິມະຕົກ, ສວນແຫ່ງນີ້ກໍ່ຈະກາຍເປັນໂລກສີຂາວຈ່ານພ່ານ. ຖືວ່າເປັນອີກສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍສີສັນໃຫ້ຜູ້ມາທ່ຽວຊົມໄດ້ສະອອນໃຈຕະຫຼອດເວລາ.

ຄ່ອຍໆຍ່າງຊົມສວນທັງຖ່າຍຮູບດອກໄມ້ແດ່, ທັງຖ່າຍຮູບຢູ່ຂົວກາງນ້ຳແດ່, ເບິ່ງຄືວ່າບຶດດຽວແຕ່ຄວາມຈິງເວລາກໍໄດ້ຜ່ານໄປ 2 ຊົ່ວໂມງແລ້ວ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງສະຫຼຸບວ່າ: ການປັບປ່ຽນແຜນການທ່ອງທ່ຽວຍ່າງອ້ອມໜອງຈັ່ງແມ່ນກຸ້ມຄ່າ, ໄດ້ທັງອອກກຳລັງກາຍ ແລະ ໄດ້ເຫັນຄວາມສວຍງາມຫຼາຍບ່ອນໃນສວນ. ມີແຕ່ກຳໄລຊີວິດແທ້ໆ.

ບຸນຄົງ ມິດຕະພອນ