ໂດຍ: ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ອາຍຸ 49 ປີໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກພໍ່ແມ່ໃຫ້ສູ້ຊົນຮໍ່າຮຽນ, ມີການສຶກສາສູງ ບໍ່ເດີນຕາມຮອຍພໍ່ແມ່ເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກວົງຈອນຄວາມທຸກຍາກ.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເກີດໃນຄອບຄົວທຸກຍາກ ຊຶ່ງແມ່ຂອງລາວມີອາຊີບລ້ຽງໝູຂາຍ ເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມທຸກຍາກ ຕົນເອງຈຶ່ງມີແນວຄວາມຄິດຢາກຮຽນໃຫ້ສູງໆ, ເພາະເຊື່ອວ່າມີພຽງການສຶກສາເທົ່ານັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ອະນາ ຄົດດີຂຶ້ນ ແລະ ສ້າງຄວາມພາກພູມໃຈໃຫ້ກັບຄອບຄົວຂອງຕົນໄດ້. “ພໍ່ແມ່ ແລະ ພໍ່ຕູ້ບອກວ່າຖ້າຢາກເປັນຄົນທຸກຄືກັບ ພວກເຮົາໂຕກະບໍ່ຕ້ອງຮຽນ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມຖ້າໂຕຢາກມີຊີວິດທີ່ດີ ໂຕຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຮຽນໃຫ້ເກັ່ງ,” ປັດຈຸບັນທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເປັນສາດສະດາຈານ ແລະ ຄະນະບໍດີຄະນະເສດຖະສາດ ແລະ ບໍລິຫານທຸລະກິດ ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ. ຮຽນຈົບປະລິນຍາເອກດ້ານເສດຖະສາດຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ໃນປີ 2003 ແລະ ເປັນສາສະດາຈານໜຸ່ມທີ່ສຸດໃນຈໍານວນ 6 ສາສະດາຈານຂອງມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດລາວ ຊຶ່ງບົດຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ຖືກຍອມຮັບຢ່າງກວ້າງຂວາງຈາກພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ສິດສອນ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດຂອງລາວມາເປັນເວລາ 20 ປີແລ້ວ ປະກອບສ່ວນສ້າງບຸກຄະລາກອນທີ່ມີຄວາມຮູ້-ຄວາມສາມາດ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານການພັດທະນາຂອງ ສປປ ລາວ. ບາງຕອນສຳຄັນທ່ານກ່າວວ່າ: ຕົນເອງມີຄວາມຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈທີ່ສຸດທີ່ໄດ້ສອນນັກຮຽນ ແລະ ຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຫັນເຂົາເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່. ນັກສຶກສາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍຄົນໃນປັດຈຸບັນຖືກແຕ່ງຕັ້ງຮັບຜິດຊອບໃນຕໍາແໜ່ງສໍາຄັນຂອງລັດຖະບານ; ບາງຄົນກໍເປັນເຈົ້າຂອງທຸລະກິດ ແລະ ອື່ນໆ,” ນອກຈາກການສິດສອນແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຮັດການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ຕ່າງໆທີ່ສຳຄັນເພື່ອຮັບໃຊ້ການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໃຝ່ຝັນຢາກເຫັນໃນອີກ 5-10 ປີຂ້າງໜ້າ ແມ່ນຢາກເຫັນນັກສຶກສາ ແລະ ຄູ-ອາຈານຈາກຕ່າງປະເທດມາຮຽນ ແລະ ສິດສອນຢູ່ສປປລາວ ໃນຫຼັກສູດສາກົນຂອງພວກເຮົາ. ຢາກເຫັນປະເທດລາວກາຍເປັນສູນກາງດ້ານການສຶກສາໃນພາກພື້ນ.”
ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ຂຽນບົດຄົ້ນຄວ້າມາແລ້ວຫຼາຍກວ່າ 100 ບົດ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກຕີພິມລົງໃນວາລະສານ, ປຶ້ມ ແລະ ເວັບໄຊຕ່າງໆ. ບົດຄວາມຂອງທ່ານແມ່ນເວົ້າກ່ຽວກັບການຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດມະຫາພາກ, ການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດ, ພະລັງງານ, ສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທໍາມະຊາດ ແລະ ອື່ນໆ. ນອກຈາກນັ້ນ, ທ່ານຍັງໄດ້ດຳເນີນໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍໂຄງການ ແລະ ເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຂະແໜງການຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນເຊັ່ນ: ສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າເສດຖະກິດອາຊຽນ ແລະ ອາຊີຕາເວັນອອກ (ERIA) ແລະ ອື່ນໆ. ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ຍັງເປັນສາດສະດາຈານ ແລະ ນັກຄົ້ນຄວ້າຮັບເຊີນຈາກຫຼາຍສະຖາບັນການສຶກສາທີ່ມີຊື່ສຽງ ຂອງໂລກເຊັ່ນ: ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ Pukyong, ມະຫາວິທະຍາໄລ Nagoya, ມະຫາວິທະຍາໄລ Laval, ມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລ Nanyang, ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລ Harvard.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເກີດຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງ ເມືອງຈັນທະບູລີ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, ແມ່ຂອງລາວເກີດທີ່ແຂວງຊຽງຂວາງ, ພໍ່ຂອງລາວມາຈາກແຂວງບໍລິຄໍາໄຊ, ພາຍຫຼັງແຕ່ງງານຄອບຄົວໄດ້ມາເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນດ້ວຍສອງຝາມືເປົ່າ. “ແມ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ໜັງສື ແລະ ພໍ່ຮຽນຈົບພຽງຊັ້ນ ປ.2. ແມ່ຂອງຂ້ອຍຍ້າຍຈາກຊົນນະບົດມາຢູ່ນະ ຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ເພື່ອຫວັງໃຫ້ລູກໄດ້ຮັບການສຶກສາທີ່ດີໂດຍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນອູ້ມຊູຈາກພໍ່ແມ່, ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເຂົ້າໃຈຄວາມສໍາຄັນຂອງການສຶກສາເພື່ອເຮັດໃຫ້ໂຕເອງມີຜົນສໍາເລັດໃນອະນາຄົດ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ທ່ານຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຮຽນຈົນກາຍເປັນນັກຮຽນເກັ່ງຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ແລະ ໄດ້ຮັບທຶນການສຶກສາຈາກລັດຖະບານຍີ່ປຸ່ນເພື່ອເຂົ້າຮຽນຕໍ່ມະຫາວິທະຍາໄລຍີ່ປຸ່ນ.
ທ່ານເຂົ້າຮຽນໃນລະດັບປະລິນຍາຕີ ແລະ ປະລິນຍາໂທໃນຂະແໜງວິສະວະກໍາໂຍທາທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Osaka ແຕ່ປີ 1994 ຫາ 2000 ກ່ອນທີ່ຈະຮຽນປະລິນຍາເອກໃນຂະແໜງເສດຖະສາດຢູ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe, ທ່ານໃຊ້ເວລາຮຽນປະລິນຍາເອກພຽງແຕ່ 3 ປີທັງໆທີ່ຮຽນຂ້າມສາຍ ຍ້ອນມີຄວາມຮູ້ພື້ນຖານເປັນນັກຮຽນເກັ່ງໃນວິຊາເລກ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ການຮຽນມີຄວາມສະດວກຂຶ້ນ. ໃນເວລາຮຽນຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ມັກຈັດກິດຈະກຳກັບນັກສຶກສາເພື່ອໂຄສະນາວັດທະນະທຳ ແລະ ວິຖີຊີວິດຂອງຄົນລາວໃຫ້ຄົນຍີ່ປຸ່ນຮູ້ຈັກຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ລະດົມຄົນຍີ່ປຸ່ນມາຊ່ວຍສ້າງໂຮງຮຽນຢູ່ເຂດຊົນນະບົດຢູ່ລາວ. ທ່ານໄດ້ປະກອບສ່ວນສຳຄັນໃນວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ເພື່ອຍົກມາດຕະຖານ ແລະ ຊື່ສຽງຂອງມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດໃຫ້ສູງຂຶ້ນໃນລະດັບສາກົນ. ເພີ່ນຖືການຄົ້ນຄວ້າແມ່ນໜ້າທີ່ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ຕົນເອງມັກເພື່ອພັດທະນາຫຼັກສູດໃໝ່ໆ ແລະ ປັບປຸງມັນເລື້ອຍໆເພື່ອສອດຄ່ອງກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດໃນແຕ່ລະ ໄລຍະ. ປັດຈຸບັນໂລກໄດ້ຫັນສູ່ລະບົບດີຈີຕອນ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສາມາດຊອກໄດ້ໃນອິນເຕີເນັດ. ຖ້າບໍ່ມີການປັບປຸງຫຼັກສູດ ແລະ ຍົກລະດັບຄວາມຮູ້-ຄວາມສາມາດຂອງອາຈານ, ຫຼັກສູດມະຫາວິທະຍາໄລຈະບໍ່ຕອບໂຈດຄວາມ ຕ້ອງການຂອງການພັດທະນາໄດ້. ເມື່ອຖາມວ່າພວກຈະສ້າງສັງຄົມລາວໃຫ້ເປັນສັງຄົມແຫ່ງການຮຽນຮູ້ໄດ້ແນວໃດ, ທ່ານ ຕອບວ່າ ວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການພັດທະນາ ແມ່ນກຸນແຈສຳຄັນໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ; ການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ ແລະ ນະວັດຕະກຳ ມີຄວາມຈຳເປັນໃຫ້ແກ່ທຸກໂຄງການພັດທະນາໃນປະເທດ. ສິ່ງສຳຄັນອີກຢ່າງໜຶ່ງ ແມ່ນຂະແໜງການຂອງລັດຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບນັກຄົ້ນຄວ້າໃນຫົວຂໍ້ຕ່າງໆ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງການພັດທະນາ. ທຸກໆໂຄງການພັດທະນາຕ້ອງການໆປະກອບສ່ວນຈາກນັກຄົ້ນຄວ້າ, ຈາກຂະແໜງການຕ່າງໆເພື່ອຮັບປະກັນການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ການສ້າງແຮງຈູງໃຈມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ ເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ນັກວິຊາການ ແລະ ນັກ ຄົ້ນຄ້ວາມີກຳລັງໃຈເຮັດການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ການສ້າງແຮງຈູງໃຈບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນເງິນຢ່າງດຽວກໍໄດ້ ອາດຈະເປັນ ໃນຮູບແບບການສົ່ງເສີມ ແລະ ການຮັບຮູ້ຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຮູບແບບອື່ນໆ. ຕົວຢ່າງ: ການປະເມີນຜົນວຽກງານຂອງຄູ-ອາຈານ ຄວນອີງໃສ່ຜົນສໍາເລັດຂອງການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ກິດຈະກໍາການສິດສອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສິ່ງສໍາຄັນຕ້ອງໃຫ້ນັກຄົ້ນຄວ້າມີເວລາຫຼາຍຂຶ້ນໃນການສຶກສາຄົ້ນຄ້ວາ ເພື່ອຊ່ວຍຫຼຸດຜ່ອນເວລາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໃນການເຮັດກິດຈະກໍາທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນ. “ສິ່ງທີ່ຢາກເຫັນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະເທດລາວແມ່ນເສດຖະກິດທີ່ອີງໃສ່ຄວາມຮູ້ ໂດຍວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການພັດ ທະນາ ເປັນວຽກງານຈຸດສຸມໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເຫັນນັກຄົ້ນຄ້ວາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລຂອງລາວ, ສະຖາບັນການສຶກສາອື່ນໆ ແລະ ຂະແໜງການຂອງລັດ ແລະ ທົ່ວສັງຄົມ ເຮັດການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍຂຶ້ນ,” ໂດຍສະເພາະຊາວໜຸ່ມຕ້ອງມີນ້ຳໃຈຮັກຊາດ ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການພັດທະນາປະເທດຊາດ ແລະ ການປະກອບສ່ວນຂອງຕົນເຂົ້າໃນການພັດທະນາຊາດ ແລະ ເຫັນຜົນປະໂຫຍດສ່ວນລວມຫຼາຍກ່ວາສ່ວນຕົວ.“ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຄິດວ່າ ພວກເຮົາຈະເຮັດຫຍັງໃຫ້ປະເທດຊາດ ເພື່ອໃຫ້ຊາດເຮົາຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການເງິນທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງປະເຊີນຢູ່ໃນປັດຈຸບັນ. ຮຽກຮ້ອງມາຍັງຄົນລາວທຸກທ່ານຈົ່ງຊ່ວຍກັນ ຮ່ວມມືກັນ ເຊື່ອໝັ້ນວ່າການຮ່ວມມືຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນຂອງພວກເຮົາ ຈະຊ່ວຍປະເທດຊາດໃຫ້ຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນີ້ໄດ້ ກາຍເປັນປະເທດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.”
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ອາຍຸ 49 ປີໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈຈາກພໍ່ແມ່ໃຫ້ສູ້ຊົນຮໍ່າຮຽນ, ມີການສຶກສາສູງ ບໍ່ເດີນຕາມຮອຍພໍ່ແມ່ເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກວົງຈອນຄວາມທຸກຍາກ.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເກີດໃນຄອບຄົວທຸກຍາກ ຊຶ່ງແມ່ຂອງລາວມີອາຊີບລ້ຽງໝູຂາຍ ເພື່ອຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມທຸກຍາກ ຕົນເອງຈຶ່ງມີແນວຄວາມຄິດຢາກຮຽນໃຫ້ສູງໆ, ເພາະເຊື່ອວ່າມີພຽງການສຶກສາເທົ່ານັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ອະນາ ຄົດດີຂຶ້ນ ແລະ ສ້າງຄວາມພາກພູມໃຈໃຫ້ກັບຄອບຄົວຂອງຕົນໄດ້. “ພໍ່ແມ່ ແລະ ພໍ່ຕູ້ບອກວ່າຖ້າຢາກເປັນຄົນທຸກຄືກັບ ພວກເຮົາໂຕກະບໍ່ຕ້ອງຮຽນ. ແຕ່ກົງກັນຂ້າມຖ້າໂຕຢາກມີຊີວິດທີ່ດີ ໂຕຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຮຽນໃຫ້ເກັ່ງ,” ປັດຈຸບັນທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເປັນສາດສະດາຈານ ແລະ ຄະນະບໍດີຄະນະເສດຖະສາດ ແລະ ບໍລິຫານທຸລະກິດ ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ. ຮຽນຈົບປະລິນຍາເອກດ້ານເສດຖະສາດຈາກມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ໃນປີ 2003 ແລະ ເປັນສາສະດາຈານໜຸ່ມທີ່ສຸດໃນຈໍານວນ 6 ສາສະດາຈານຂອງມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດລາວ ຊຶ່ງບົດຄົ້ນຄວ້າຂອງທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ຖືກຍອມຮັບຢ່າງກວ້າງຂວາງຈາກພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ສິດສອນ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດຂອງລາວມາເປັນເວລາ 20 ປີແລ້ວ ປະກອບສ່ວນສ້າງບຸກຄະລາກອນທີ່ມີຄວາມຮູ້-ຄວາມສາມາດ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານການພັດທະນາຂອງ ສປປ ລາວ. ບາງຕອນສຳຄັນທ່ານກ່າວວ່າ: ຕົນເອງມີຄວາມຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈທີ່ສຸດທີ່ໄດ້ສອນນັກຮຽນ ແລະ ຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຫັນເຂົາເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່. ນັກສຶກສາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຫຼາຍຄົນໃນປັດຈຸບັນຖືກແຕ່ງຕັ້ງຮັບຜິດຊອບໃນຕໍາແໜ່ງສໍາຄັນຂອງລັດຖະບານ; ບາງຄົນກໍເປັນເຈົ້າຂອງທຸລະກິດ ແລະ ອື່ນໆ,” ນອກຈາກການສິດສອນແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຮັດການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ຕ່າງໆທີ່ສຳຄັນເພື່ອຮັບໃຊ້ການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໃຝ່ຝັນຢາກເຫັນໃນອີກ 5-10 ປີຂ້າງໜ້າ ແມ່ນຢາກເຫັນນັກສຶກສາ ແລະ ຄູ-ອາຈານຈາກຕ່າງປະເທດມາຮຽນ ແລະ ສິດສອນຢູ່ສປປລາວ ໃນຫຼັກສູດສາກົນຂອງພວກເຮົາ. ຢາກເຫັນປະເທດລາວກາຍເປັນສູນກາງດ້ານການສຶກສາໃນພາກພື້ນ.”
ມາຮອດປັດຈຸບັນ, ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ໄດ້ຂຽນບົດຄົ້ນຄວ້າມາແລ້ວຫຼາຍກວ່າ 100 ບົດ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກຕີພິມລົງໃນວາລະສານ, ປຶ້ມ ແລະ ເວັບໄຊຕ່າງໆ. ບົດຄວາມຂອງທ່ານແມ່ນເວົ້າກ່ຽວກັບການຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດມະຫາພາກ, ການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດ, ພະລັງງານ, ສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທໍາມະຊາດ ແລະ ອື່ນໆ. ນອກຈາກນັ້ນ, ທ່ານຍັງໄດ້ດຳເນີນໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍໂຄງການ ແລະ ເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຂະແໜງການຕ່າງໆຂອງລັດຖະບານ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນເຊັ່ນ: ສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າເສດຖະກິດອາຊຽນ ແລະ ອາຊີຕາເວັນອອກ (ERIA) ແລະ ອື່ນໆ. ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ຍັງເປັນສາດສະດາຈານ ແລະ ນັກຄົ້ນຄວ້າຮັບເຊີນຈາກຫຼາຍສະຖາບັນການສຶກສາທີ່ມີຊື່ສຽງ ຂອງໂລກເຊັ່ນ: ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ Pukyong, ມະຫາວິທະຍາໄລ Nagoya, ມະຫາວິທະຍາໄລ Laval, ມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລ Nanyang, ແລະ ມະຫາວິທະຍາໄລ Harvard.
ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເກີດຢູ່ບ້ານໂພນຕ້ອງ ເມືອງຈັນທະບູລີ ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, ແມ່ຂອງລາວເກີດທີ່ແຂວງຊຽງຂວາງ, ພໍ່ຂອງລາວມາຈາກແຂວງບໍລິຄໍາໄຊ, ພາຍຫຼັງແຕ່ງງານຄອບຄົວໄດ້ມາເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດຢູ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນດ້ວຍສອງຝາມືເປົ່າ. “ແມ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ໜັງສື ແລະ ພໍ່ຮຽນຈົບພຽງຊັ້ນ ປ.2. ແມ່ຂອງຂ້ອຍຍ້າຍຈາກຊົນນະບົດມາຢູ່ນະ ຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ເພື່ອຫວັງໃຫ້ລູກໄດ້ຮັບການສຶກສາທີ່ດີໂດຍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນອູ້ມຊູຈາກພໍ່ແມ່, ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ເຂົ້າໃຈຄວາມສໍາຄັນຂອງການສຶກສາເພື່ອເຮັດໃຫ້ໂຕເອງມີຜົນສໍາເລັດໃນອະນາຄົດ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ທ່ານຈຶ່ງຕັ້ງໃຈຮຽນຈົນກາຍເປັນນັກຮຽນເກັ່ງຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ແລະ ໄດ້ຮັບທຶນການສຶກສາຈາກລັດຖະບານຍີ່ປຸ່ນເພື່ອເຂົ້າຮຽນຕໍ່ມະຫາວິທະຍາໄລຍີ່ປຸ່ນ.
ທ່ານເຂົ້າຮຽນໃນລະດັບປະລິນຍາຕີ ແລະ ປະລິນຍາໂທໃນຂະແໜງວິສະວະກໍາໂຍທາທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Osaka ແຕ່ປີ 1994 ຫາ 2000 ກ່ອນທີ່ຈະຮຽນປະລິນຍາເອກໃນຂະແໜງເສດຖະສາດຢູ່ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Kobe, ທ່ານໃຊ້ເວລາຮຽນປະລິນຍາເອກພຽງແຕ່ 3 ປີທັງໆທີ່ຮຽນຂ້າມສາຍ ຍ້ອນມີຄວາມຮູ້ພື້ນຖານເປັນນັກຮຽນເກັ່ງໃນວິຊາເລກ ຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ການຮຽນມີຄວາມສະດວກຂຶ້ນ. ໃນເວລາຮຽນຢູ່ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ທ່ານ ພູເພັດ ກ້ຽວພິລາວົງ ມັກຈັດກິດຈະກຳກັບນັກສຶກສາເພື່ອໂຄສະນາວັດທະນະທຳ ແລະ ວິຖີຊີວິດຂອງຄົນລາວໃຫ້ຄົນຍີ່ປຸ່ນຮູ້ຈັກຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ລະດົມຄົນຍີ່ປຸ່ນມາຊ່ວຍສ້າງໂຮງຮຽນຢູ່ເຂດຊົນນະບົດຢູ່ລາວ. ທ່ານໄດ້ປະກອບສ່ວນສຳຄັນໃນວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ເພື່ອຍົກມາດຕະຖານ ແລະ ຊື່ສຽງຂອງມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດໃຫ້ສູງຂຶ້ນໃນລະດັບສາກົນ. ເພີ່ນຖືການຄົ້ນຄວ້າແມ່ນໜ້າທີ່ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ຕົນເອງມັກເພື່ອພັດທະນາຫຼັກສູດໃໝ່ໆ ແລະ ປັບປຸງມັນເລື້ອຍໆເພື່ອສອດຄ່ອງກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດໃນແຕ່ລະ ໄລຍະ. ປັດຈຸບັນໂລກໄດ້ຫັນສູ່ລະບົບດີຈີຕອນ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນສາມາດຊອກໄດ້ໃນອິນເຕີເນັດ. ຖ້າບໍ່ມີການປັບປຸງຫຼັກສູດ ແລະ ຍົກລະດັບຄວາມຮູ້-ຄວາມສາມາດຂອງອາຈານ, ຫຼັກສູດມະຫາວິທະຍາໄລຈະບໍ່ຕອບໂຈດຄວາມ ຕ້ອງການຂອງການພັດທະນາໄດ້. ເມື່ອຖາມວ່າພວກຈະສ້າງສັງຄົມລາວໃຫ້ເປັນສັງຄົມແຫ່ງການຮຽນຮູ້ໄດ້ແນວໃດ, ທ່ານ ຕອບວ່າ ວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການພັດທະນາ ແມ່ນກຸນແຈສຳຄັນໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ; ການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ ແລະ ນະວັດຕະກຳ ມີຄວາມຈຳເປັນໃຫ້ແກ່ທຸກໂຄງການພັດທະນາໃນປະເທດ. ສິ່ງສຳຄັນອີກຢ່າງໜຶ່ງ ແມ່ນຂະແໜງການຂອງລັດຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກຢ່າງໃກ້ຊິດກັບນັກຄົ້ນຄວ້າໃນຫົວຂໍ້ຕ່າງໆ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງການພັດທະນາ. ທຸກໆໂຄງການພັດທະນາຕ້ອງການໆປະກອບສ່ວນຈາກນັກຄົ້ນຄວ້າ, ຈາກຂະແໜງການຕ່າງໆເພື່ອຮັບປະກັນການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ການສ້າງແຮງຈູງໃຈມີຄວາມສຳຄັນຫຼາຍ ເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ນັກວິຊາການ ແລະ ນັກ ຄົ້ນຄ້ວາມີກຳລັງໃຈເຮັດການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ການສ້າງແຮງຈູງໃຈບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເປັນເງິນຢ່າງດຽວກໍໄດ້ ອາດຈະເປັນ ໃນຮູບແບບການສົ່ງເສີມ ແລະ ການຮັບຮູ້ຜົນງານຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຮູບແບບອື່ນໆ. ຕົວຢ່າງ: ການປະເມີນຜົນວຽກງານຂອງຄູ-ອາຈານ ຄວນອີງໃສ່ຜົນສໍາເລັດຂອງການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ກິດຈະກໍາການສິດສອນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສິ່ງສໍາຄັນຕ້ອງໃຫ້ນັກຄົ້ນຄວ້າມີເວລາຫຼາຍຂຶ້ນໃນການສຶກສາຄົ້ນຄ້ວາ ເພື່ອຊ່ວຍຫຼຸດຜ່ອນເວລາໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໃນການເຮັດກິດຈະກໍາທີ່ບໍ່ຈໍາເປັນ. “ສິ່ງທີ່ຢາກເຫັນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນປະເທດລາວແມ່ນເສດຖະກິດທີ່ອີງໃສ່ຄວາມຮູ້ ໂດຍວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການພັດ ທະນາ ເປັນວຽກງານຈຸດສຸມໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ. ຂ້າພະເຈົ້າຢາກເຫັນນັກຄົ້ນຄ້ວາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລຂອງລາວ, ສະຖາບັນການສຶກສາອື່ນໆ ແລະ ຂະແໜງການຂອງລັດ ແລະ ທົ່ວສັງຄົມ ເຮັດການຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍຂຶ້ນ,” ໂດຍສະເພາະຊາວໜຸ່ມຕ້ອງມີນ້ຳໃຈຮັກຊາດ ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງການພັດທະນາປະເທດຊາດ ແລະ ການປະກອບສ່ວນຂອງຕົນເຂົ້າໃນການພັດທະນາຊາດ ແລະ ເຫັນຜົນປະໂຫຍດສ່ວນລວມຫຼາຍກ່ວາສ່ວນຕົວ.“ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງຄິດວ່າ ພວກເຮົາຈະເຮັດຫຍັງໃຫ້ປະເທດຊາດ ເພື່ອໃຫ້ຊາດເຮົາຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການເງິນທີ່ພວກເຮົາກໍາລັງປະເຊີນຢູ່ໃນປັດຈຸບັນ. ຮຽກຮ້ອງມາຍັງຄົນລາວທຸກທ່ານຈົ່ງຊ່ວຍກັນ ຮ່ວມມືກັນ ເຊື່ອໝັ້ນວ່າການຮ່ວມມືຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນຂອງພວກເຮົາ ຈະຊ່ວຍປະເທດຊາດໃຫ້ຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກນີ້ໄດ້ ກາຍເປັນປະເທດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ.”
