ໜັງສືພິມ ປະຊາຊົນ

ກອງພັນທີ 2 ຕອນທີ 2

ເຜີຍແຜ່ໂດຍ: ທ່ານ ວິໄລສັກ ສໍພາບມີໄຊ ເວລາ: 12/05/2020 09:02:33 ຈຳນວນຢ້ຽມຊົມ 6097 ຄັ້ງ

ຕອນທີ 2:

(ຕໍ່ຈາກສະບັບກ່ອນ)

ເພື່ອສະແດງວ່າໃຕ້ຟ້າເມືອງພວນນີ້ໝໍກໍເປັນອາຍາ ໃຫຍ່ໜຶ່ງທີ່ຢຽບແຜ່ນດິນກະ ເດື່ອງ ແຕ່ເທື່ອນີ້ໝໍມາຫາເຈົ້າ ສາວ ໝໍຂະໜານນາມໃຫ້ວ່າ ດອກຄາຍເມືອງພວນ, ສະນັ້ນ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ແມ່ເຖົ້າຮູ້ວ່າ ມັນກໍເປັນສຸພາບບູລຸດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ ຢູ່ໃນສິນກິນໃນທຳ ມັນຈຶ່ງເຮັດ ຫົວເປັນສີດ່ອມໆລົງເລັກໜ້ອຍ ແລ້ວຍໍມືໄຫວ້ຕອບແມ່ເຖົ້າຕາມ ປະເພນີພ້ອມທັງເວົ້າດ້ວຍສຽງອ່ອນໂຍນວ່າ:
- ສະບາຍດີແມ່ເຖົ້າ!
ເວົ້າແລ້ວມັນເຫຼືອດຕາເຂົ້າ ໄປໃນຫ້ອງຊອກຫານາງ ສົມ ພອນ ແຕ່ບໍ່ເຫັນມັນເລີຍຖາມວ່າ:
- ນາງ ສົມພອນ ຢູ່ເຮືອນ ບໍ່ແມ່ເຖົ້າ?
- ໂດຍຂ້ານ້ອຍ ເພິ່ນບໍ່ຢູ່!
- ເພິ່ນໄປໃສ?
- ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ຮູ້!
- ເພິ່ນອາດເມືອລາດ ບວກຕິບໍ?
- ຄືຊິບໍ່ແມ່ນເມືອລາດ ບວກດອກຂ້ານ້ອຍ ເພາະບໍ່ ເຫັນເພິ່ນເອົາຫຍັງໄປນຳມີແຕ່ ສັ່ງໄວ້ວ່າຈະໄປກິນແລງໜ້າ.
ໃນເວລາທີ່ໝໍ ອ່ອນຈັນ ພວມ ຈະຫັນຫຼັງອອກຈາກເຮືອນໄປມີ ສຽງເວົ້າຂອງເດັກນ້ອຍຜູ້ໜຶ່ງທີ່ພວມນັ່ງທ່ອງບົດຮຽນຢູ່ດັງອອກມາແຕ່ໃນເຮືອນວ່າ:
- ເພິ່ນມາຖາມຫາເອື້ອຍຄູ ສົມພອນ ຫວະແມ່ເຖົ້າ?
- ເອີ! ມຶງຮູ້ວ່າເພິ່ນໄປໃສບໍ?
- ເພິ່ນໄປກິນລ້ຽງຢູ່ບ້ານອ່າງ ພຸ້ນເດ!
- ເຮັດໃດມຶງ ຈຶ່ງຮູ້?
- ອ້າວ, ຫຼານໄດ້ຍິນພວກ ເອື້ອຍຄູໃນໂຮງຮຽນຂອງພວກ ຫຼານຊວນກັນໄປຕັ້ງແຕ່ເວັນພຸ້ນເດ!
ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ໝໍອ່ອນຈັນ ຢືນມິດຢູ່ຄາວໜຶ່ງແລ້ວຖາມວ່າ:
- ໄປກິນລ້ຽງຢູ່ບ້ານອ່າງ ເມືອງຄັງໄຂພຸ້ນຫວະ?
- ບໍ່ດອກຂ້ານ້ອຍ ບ້ານອ່າງ ໃກ້ຄ້າຍທ່ານ ຄຳສຸກ ນີ້ນ່າ!
- ແຕ່ເກົ່າຄັນມີງານກິນລ້ຽງ ຢູ່ໃສເຮົາຮູ້ໂລດນາ! ຫຼື ວ່າໄທ ບ້ານເຂົາເຮັດບຸນຫຍັງບໍ?
- ເອີ! ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນພວກ ເອື້ອຍຄູ ເວົ້າຢອກກັນວ່າໄປກິນ ລ້ຽງນຳພວກອ້າຍນ້ອງກອງ ພັນທີສອງຕ້ອງນຸ່ງເຄື່ອງໃຫ້ງາມວ່າ ຊັ້ນໃດຂ້ານ້ອຍ!
ພໍໄດ້ຍິນຄຳວ່າ ໄປກິນລ້ຽງ ນຳກອງພັນທີສອງ ໃບໜ້າຂອງ ໝໍອ່ອນຈັນ ມືດເຂົ້າປານເດືອນ ແຮມແກມມືດຝົນ ມັນລືມຮອດ ລາແມ່ເຖົ້າກັບຫຼັງຍ່າງມັງໆອອກ ໄປໄຂປະຕູລົດແລ້ວອັດເຕິງ ໝົດແຮງແຕ່ຍ້ອນໝໍອ່ອນຈັນ ໃຈຮ້າຍແລ້ວເຮັດກະທື້ນກະທຶກບໍ່ຈັກໝໍຕິດຈັກລົດເກືອບຊິໝົດໄຟກໍບໍ່ດັງຕຶດຈັກເທື່ອ ໝໍອ່ອນຈັນ ແຮງເກີດໝົກເຫັດມັນອວ່າຍໜ້າໄປບອກອົງຄະລັກຂອງມັນດ້ວຍສຽງຮ້າຍກາດ ວ່າ:
- ຮີບລົງໄປແກ່ວງ, ບະ! ລົດ ນີ້ກະດາຍ!
ຜູ້ລູກນ້ອງກໍແກ່ວງແທ້ແກ່ວງ ວ່າ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຜົນມີແຕ່ຈາມພຶດ ບາດໜຶ່ງ ແລ້ວກໍມິດອ້ອຍຊ້ອຍ ເດັກນ້ອຍໂພນສະຫວັນ ມັນຊິ ວ່າໃຜເຫັນໝໍອ່ອນຈັນ ຜູດຂຶ້ນ ຜູດລົງເປີດຝາຫົວລົດອອກສັ່ນອັນນັ້ນ ຄອນອັນນີ້ຕິເຕິ້ງຕ້າງທັງຮ້າຍທັງດ່າ ເຂົາກໍພາກັນຢືນຊ່ອມເຊາະເບິ່ງໝໍອ່ອນຈັນ ແປງລົດເຮັດໃຫ້ໝໍກິນ ມືກິດຕີນໝໍໂດດຂຶ້ນລົດອັດປະ ຕູດັງເຕິງ, ລືມຮອດໝວກແກັບປີ່ທີ່ຢອງໄວ້ຢູ່ຫົວລົດຮ້ອງໃສ່ ພວກເດັກນ້ອຍວ່າ:
- ຊຸກລົດໃຫ້ກູແມ້ສູ!
ພວກເດັກນ້ອຍປຸ້ມເຂົ້າໃສ່ ລົດປານມົດງ່າມຫາມບົ້ງ. ຄາວ ໜຶ່ງລົດ ໝໍດັງຕຶດ! ຕຶດ! ແລ້ວ ດັງເລີຍ. ໝໍອ່ອນຈັນ ບອກໃຫ້ລູກນ້ອງຂຶ້ນລົດໃສ່ເກຍ, ລືມຮອດສະແດງຄວາມຂອບໃຈຕໍ່ພວກເດັກນ້ອຍຄິດວ່າຈະແລ່ນລົດໄປເລີຍ. ແຕ່ຮູ້ສຶກເຢັນຫົວ ຈຶ່ງຊວາດຮູ້ເມື່ອເຖິງໝວກ, ໝໍຫຼຽວເບິ່ງບ່ອນຢອງໄວ້ແຕ່ບໍ່ເຫັນ. ໂອຍ! ຈັ່ງແມ່ນຊາດນໍ! ຟ້າວທໍ່ໃດພັດແຮງຊ້າ. ໝໍພໍຢາກດ່າຟ້າດ່າແຖນຂຶ້ນພຸ້ນລະແມ້ ແຕ່ໝໍຫາກຍັງພໍອົດໄວ້ໄດ້ໄຂປະຕູລົດຍ່າງລົງໄປ ຊອກຫາໝວກ. ຊອກໄປຊອກມາ ຈຶ່ງເຫັນເກືອກຂີ້ຕົມອອກລອກຢູ່ ໂດຍຮອຍຕີນເດັກນ້ອຍຢຽບຈົນວ່າໄໝຄຳແປ້ແປດໄປ ໝົດອັນນີ້ບໍເພິ່ນວ່າຟ້າວທໍ່ໃດພັດແຮງຊ້າຊ້ຳວ້ຳທໍ່ໃດກໍຖືກຕິນໍ! ໝໍອ່ອນຈັນ ພໍຢາກແກ່ວງຖິ້ມພຸ້ນລະແມ້, ແຕ່ແກ່ວງຖິ້ມພັດເສຍດາຍຢາກບາຍພັດຂີ້ດຽດໂອຍ! ຈຶ່ງແມ່ນມັນເອົ້າ! ຊິຮ້າຍເດັກນ້ອຍກໍບໍ່ເປັນ, ໝໍອ່ອນຈັນ ແກ່ວງໝວກເຂົ້າໃຫ້ລູກນ້ອງຂອງມັນເອົາໄວ້ ແລ້ວຂຶ້ນລົດແລ່ນອອກຈາກເມືອງໂພນສະຫວັນ ເບັດໜ້າໄປຫາບ້ານອ່າງ.
ໃນເວລາດຽວກັນນີ້ຢູ່ທີ່ບ້ານ ອ່າງ. ຫຼັງຈາກກິນລ້ຽງຢ່າງອີ່ມ ໜຳສຳລານແລ້ວກໍມີການຫຼິ້ນ ມ່ວນ ໂດຍແບ່ງອອກເປັນສອງ ກຸ່ມຄື: ກຸ່ມນັ່ງຟັງບ່າວສາວຂັບ ແກ້ກັນກຸ່ມນີ້. ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນ ພວກທີ່ມີອາຍຸແກ່ ອີກກຸ່ມໜຶ່ງ ແມ່ນຊາວໜຸ່ມກຸ່ມນີ້ພາກັນຟ້ອນ ລຳວົງຄຶບ! ຄຶບຢູ່ເບິ່ງຜູ້ໃດກໍມີ ໃບໜ້າຍິ້ມແຍ້ມແຈ່ມໃສອ້າຍ ບ່າວບາງຄົນ ຊຶ່ງສ່ວນຫຼາຍແມ່ນອ້າຍບ່າວທ້ອງຖິ່ນຄົງຖືກ ‘‘ເອົ້າ! ເຊີນໄດ້ອ້າຍ! ນີ້ແມ່ນນ້ຳ ໃຈຂອງນ້ອງໃດ!’’ ເກີນສ່ວນເລັກນ້ອຍອາດເປັນໄດ້ ເພາະເບິ່ງເພິ່ນເປັນສີແຊມໆຍົກແຄ່ງຍົກຂາລື່ນໝູ່ລື່ນກອງ ພ້ອມກັນນັ້ນ ພວກນາງສາວກໍບໍ່ແມ່ນຂອງຄ່ອຍເບິ່ງຜູ້ໃດກໍກົດເພດຈົນເກືອບບໍ່ເຫັນຮອດຕໍໄມ້, ໃຜ ກໍອອກລວດລາຍໃຫ້ງາມທີ່ສຸດ ເທົ່າທີ່ຈະງາມໄດ້ ເພື່ອໃຫ້ຄົນ ອື່ນເຫັນວ່າຕົນເປັນຜູ້ຟ້ອນຄ່ອງໆ. ນາງສາວບາງຄົນກໍຄົງຖືກ: ‘‘ເຊີນໄດ້ນ້ອງນີ້! ຄືນ້ຳລິນ ມາຈາກຫົວໃຈ’’ ຈາກພວກອ້າຍ ບ່າວຫຼາຍສົມຄວນ ເພາະປະກົດວ່າ ໃບໜ້າຂອງເພິ່ນແດງ, ສຽງຫົວກໍສະອິກສະອ້ອຍ ແລະ ບາດຕີນທີ່ເຕັ້ນໄປຕາມຈັງຫວະ ຂອງສຽງເພງນັ້ນ ເປັນສີຕົກຕາໍ່ ຕົກສູງວາດໃດວາດໜຶ່ງ.
ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ການ ຟ້ອນລຳວົງກໍເປັນລະບຽບຮຽບ ຮ້ອຍດີພໍສຽງເພງຢຸດຕິລົງ ພວກ ອ້າຍບ່າວ ແລະ ນາງສາວກໍກົ້ມ ຫົວຍໍມືໄຫວ້ດ້ວຍທ່າທີສຸພາບ ເພື່ອສະແດງຄວາມຂອບໃຈ ແລ້ວອຳລາກັນໄປນັ່ງຢູ່ບ່ອນໃຜບ່ອນລາວ.
ນາງ ສົມພອນ ກໍຟ້ອນນຳໝູ່, ນາງເອງກໍຮູ້ສຶກເປັນສີລາຍຕາ ແລະ ຕົນຕົວຂອງນາງເປັນສີ ເບົາວ່ອງແວງຄື ເຮືອງວາດໃດ ວາດໜຶ່ງທັງນີ້ກໍເພາະວ່າ ນາງ ຖືກພວກອ້າຍບ່າວພາຍໃນທ້ອງ ຖິ່ນເຊີນດື່ມອັນທີ່ຂະໜານ ນາມວ່າ: ‘‘ນີ້ຄືທີ່ລິນມາຈາກຫົວ ໃຈ’’ ນາງຖາມຕົນເອງວ່ານີ້ບໍ ເພິ່ນວ່າເມົາເຫຼົ້າ ໂອຍ! ຕາຍ ແລ້ວຄັນແມ່ຮູ້ເພິ່ນຊິວ່າຈັ່ງໃດ ແດ່? ເທື່ອນີ້ເປັນເທື່ອທຳອິດ ໃນຊີວິດທີ່ນາງໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມງານລາຕີໂດຍລຳພັງຄົນດຽວ, ກ່ອນໜ້ານີ້ໃນຍາມລາຕີ ນາງ ມັກເກັບຕົວໄວ້ໃນຫ້ອງ ເພື່ອຄົ້ນຄວ້າບົດຮຽນ ຫຼື ຖ້າໄປຮ່ວມງານລາຕີໃດໆນາງກໍໄປແຕ່ນຳແມ່ ແລະ ເອົາຫຼັງຂອງແມ່ເປັນສາກບັງໜ້າ, ບັງສາຍຕາຂອງອ້າຍບ່າວ ທີ່ຫຼຽວມາເບິ່ງນາງຢູ່ຕະຫຼອດມາ. ການທີ່ນາງຕົກລົງ ໃຈມາຮ່ວມງານລາຕີນຳໝູ່ໂດຍ ບໍ່ມີຫຼັງຂອງແມ່ເປັນສາກບັງໜ້າ ເທື່ອນີ້ມັນເນື່ອງຈາກມີກຳລັງ ດັນອັນໜຶ່ງພາຍໃນໃຈຂອງນາງແນວໃດນັ້ນ. ບໍ່ມີໃຜຮູ້ນຳນາງໄດ້ ແຕ່ພໍນາງກ້າວເຂົ້າງານ ລາຕີເທື່ອນີ້ຄົນສັງເກດເຫັນວ່າ ແສງຕາຂອງນາງເປັນສີເລື່ອນ ໄຫຼເຫຼືອດໄປເຫຼືອດມາຄືຈັ່ງວ່າ ຊອກຫາໃຜຜູ້ໜຶ່ງ ແຕ່ອາດຈະບໍ່ສົມຫວັງກໍບໍ່ຮູ້ ເພາະປະກົດວ່າຫຼັງຈາກເຫຼືອດໄປເຫຼືອດ ມາຄາວໜຶ່ງແລ້ວແສງຕາຂອງນາງຢຸດນິ້ງ, ໃບໜ້າຂອງນາງກໍຫຼຸດຜ່ອນຄວາມບານງາມຄືກັນກັບດອກໄມ້ຖືກແສງແດດແຜດເຜົາ.
ເພື່ອເປັນການພັກຜ່ອນຊົ່ວ ຄາວ ພວກນາງສາວໄດ້ພາກັນ ໄປຊົມຝາຍເອົານ້ຳເຂົ້າໃສ່ນາ ຊຶ່ງແມ່ນພວກອ້າຍນ້ອງກອງ ພັນທີສອງແນວລາວຮັກຊາດສ້າງຂຶ້ນຊ່ວຍປະຊາຊົນ ໂດຍບໍ່ ຄິດຄ່າຕອບແທນແຕ່ປະການ ໃດ. ນາງ ຄູ ຍອດສີ ຊຶ່ງເປັນເພື່ອນ ຜູ້ຊະນິດຂອງນາງສົມພອນ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ:
- ສົມພອນ ນັ່ງເບີຍລົມຫຼິ້ນຢູ່ ນີ້ກ່ອນເທາະ ນໍ້າທີ່ລິນມາຈາກ ຫົວໃຈເຮັດໃຫ້ເຮົາວິນຫົວແລ້ວ ລະ!
ນາງສາວທັງສອງຍິ້ມຫົວຕໍ່ ກັນ ແລ້ວພ້ອມກັນນັ່ງຢູ່ແຄມ ຫ້ວຍກ້ອງຝາຍສຽງດັງຂອງ ສາຍນ້ຳລິນບ່າ ປະສົມກັບສາຍ ລົມເຢັນພູພວນໄດ້ກ່ອມ ແລະ ຊວນໃຫ້ນາງສາວທັງສອງຮູ້ສຶກ ສະບາຍໃຈ ແລະ ໄດ້ປ່ອຍອາ ລົມຂອງຕົນໄປຕາມກະແສແນວຄິດ ຊຶ່ງປະດັບກັບໄປ ດ້ວຍຄວາມສວຍງາມອັນສຸດທ ີ່ເພີດເພີນຂອງຊີວິດໜຸ່ມ ຄາວໜຶ່ງນາງ ຍອດສີ ເອົາມືຕົບຫຼັງນາງ ສົມພອນ ຄ່ອຍໆ ພ້ອມທັງເວົ້າວ່າ:
- ເຫັນອັນໃດ?
- ຮວ້າຍເລື່ອງຝາຍນ້ຳລິນນີ້ ນາ, ໂຕຮູ້ດີ, ກ່ອນຈະໄດ້ຝາຍ ແນວນີ້ຕ້ອງໝົດເງິນເປັນໝື່ນ ກີບພຸ້ນໃດ?
- ແຕ່ອ້າຍນ້ອງກອງພັນທີ ສອງ ບໍ່ເອົາຈັກອັດນີ້ນ່າ!
- ເປັນຫຍັງເຂົາ ຈຶ່ງບໍ່ເອົານໍ?
ເລື່ອງນີ້ເປັນເລື່ອງໃໝ່ໃນ ທ້ອງຖິ່ນທົ່ງໄຫຫີນ ຊຶ່ງເປັນເຂດ ຄວບຄຸມຂອງກອງທະຫານລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງມານານປີ, ກອງທະຫານບໍ່ມີຈັກເທື່ອຈະຊ່ວຍປະຊາຊົນ ຖ້າເຫັນໜ້າທະຫານແລ້ວ ປະຊາຊົນໜ້າໝ້ອຍລົງທັນທີ ເພາະຊ້າງເຂົ້ານາອາຍາເຂົ້າບ້ານ ມີແຕ່ເສຍທໍ່ນັ້ນ ຖ້າບໍ່ມີການຈັບກຸມຄຸມຂັງກໍຕ້ອງມີການກະເກນໝູ່ໄລ່ໄກ່ພັດບັງຄັບໃຫ້ມີການທຳລາບາສີເອົາແສ້ສາວມາລຽນແຖວແລ້ວພວກມັນຍູທ່າງຈັບຕູ້ບາຍ ນົມ ຫຼື ຂົ່ມຂືນຢ່າງປ່າເຖື່ອນ.
ນາງຄູທັງສອງພາກັນນັ່ງມິດ ຢູ່ຄາວໜຶ່ງ ນາງ ສົມພອນ ຈຶ່ງ ເວົ້າຂຶ້ນວ່າ:
- ເຮົາເຊິ, ບໍ່ສົນໃຈນຳເລື່ອງ ເງິນຄຳໆ ໝູ່ເອີຍ, ໄດ້ຍິນແນວ ນັ້ນ ນາງ ຍອດສີ ຖາມຂຶ້ນທັນທີວ່າ:
- ໂຕສົນໃຈນຳຫຍັງຊັ້ນ?
- ເຮົາຫວະ? ນາງ ສົມພອນ ອວ່າຍໜ້າໄປຫານາງຍອດສີ ແລ້ວເວົ້າຂຶ້ນຊ້າໆວ່າ: ເຮົາສົນ ໃຈນຳຄຳໂຄສະນາບິດເປືອນ ຄວາມຈິງຂອງພວກເຈົ້າຂຸນມຸນ ນາຍທີ່ວ່າ: ທະຫານແນວລາວ ຮັກຊາດເປັນຄົນປ່າປັນຍາປຶກ ຫົວຫຍອງທ້ອງປຸ້ງ ໂອຍ! ສາລະ ພັດແຕ່ບັດມາເຫັນຕົວຈິງແທ້ຄື ໂຕເຫັນນັ້ນແລ້ວ ເກືອບທຸກຄົນເຂົາບໍ່ຄືກັນກັບພວກທະ ຫານຂີ້ເຫຼົ້າ ຕາໝູຕົ້ມ ທີ່ພວກຝຣັ່ງປະ ໄວ້ໃນທົ່ງໄຫຫີນນີ້ດອກ ເວົ້າເຖິງຄວາມຮ້າຍກາດທີ່ພວກ ເຈົ້ານາຍເພິ່ນປັ້ນຂຶ້ນກໍຈົນວ່າ ເຮັດໃຫ້ຂົນຫົວລຸກ, ໝູ່ກໍຍັງຈື່ຕີ ເວລາພວກເຮົາຍັງເປັນລູກສິດຢູ່ເມືອງຊຽງຂວາງ ເພິ່ນວ່າພວກແນວລາວຮັກຊາດບໍ່ມີສາສະໜາເອົາເມຍຮ່ວມກັນຫາປຸ້ນກິນ. ຂ້າເຈົ້າເອົາຂອງຂົ່ມຂືນທຳສຳເລົາແມ່ຍ່າແມ່ຍິງທ່ານີ້ຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ ແຕ່ບັດກອງພັນທີສອງຂອງແນວລາວຮັກຊາດມານີ້, ຄືບໍ່ໄດ້ຍິນວ່າ ພວກເພິ່ນ ທຳຮ້າຍຫຍັງໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ ຫຼື ວ່າໝູ່ໄດ້ຍິນແດ່ບໍ? ຕັ້ງທີ່ແທ້ແມ່ນເພິ່ນຜູ້ເວົ້ານັ້ນເອງ ເຮັດຮ້າຍສາລະພັດໃຫ້ ປະຊາຊົນ. ຝາຍນ້ຳແຫ່ງນີ້ກໍແມ່ນພວກເຈົ້າໃຫຍ່ນາຍໂຕໃນທົ່ງໄຫຫີນນີ້ລະບໍພາທະຫານເອົາລະເບີດຖີ້ມໃສ່ປາຈົນເຮັດໃຫ້ຝາຍຂອງປະຊາຊົນເພພັງໄປໝົດ, ແມ່ນບໍໝູ່? ຫຼືວ່າ ໝູ່ເຫັນເປັນແນວໃດ?