ວາລະສານ Science Advances ໄດ້ຕີພິມຜົນການສຶກສາທີ່ລະບຸວ່າ: ນັກຄົ້ນຄວ້າເລີ່ມເຂົ້າໃຈກໍລະນີອາການເຈັບປວດບາງປະເພດຫາຍໄປ, ແຕ່ອາການເຈັບປວດບາງປະເພດຍັງຄົງຢູ່ ແລະ ກາຍເປັນອາການເຈັບປວດໃນໄລຍະຍາວ, ຫຼັງຈາກທີ່ເນັ້ນໃສ່ການສຶກສາກ້ານສະໝອງ (medullary dorsal horn) ຊຶ່ງປະກອບດ້ວຍຈຸລັງເສັ້ນປະສາດທີ່ສົ່ງສັນຍານອາການເຈັບປວດຈາກຮ່າງກາຍໄປເຖິງສະໝອງ.
ຈຸລັງເສັ້ນປະສາດດັ່ງກ່າວ ຊ່ວຍຫຼຸດຜ່ອນອາການເຈັບປວດອັກເສບໃນໄລຍະສັ້ນ ຫຼື ກະທັນຫັນ ຊຶ່ງເຮັດໜ້າທີ່ເປັນລະບົບເບກຕາມທໍາມະຊາດທີ່ປ້ອງກັນສະໝອງຈາກການຮັບສັນຍານອາການເຈັບປວດຫຼາຍເກີນໄປ. ໂດຍຈຸລັງເສັ້ນປະສາດເຫຼົ່ານີ້ຈະກັບຄືນສູ່ສະພາບປົກກະຕິຫຼັງຈາກອາການເຈັບປວດຫຼຸດລົງ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັກຄົ້ນຄວ້າພົບວ່າລະບົບເບກຕາມທໍາມະຊາດນີ້ພັງລົງໃນກໍລະນີອາການເຈັບປວດຊໍາເຮື້ອ, ໂດຍຈຸລັງເສັ້ນປະສາດຈະຖືກກະຕຸ້ນຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ສົ່ງສັນຍານອາການເຈັບປວດຫຼາຍຂຶ້ນແທນທີ່ຈະສະຫງົບລົງ ຊຶ່ງອາດເປັນຄຳອະທິບາຍວ່າເປັນຫຍັງອາການເຈັບປວດຊໍາເຮື້ອຍັງຄົງຢູ່.
ນັກຄົ້ນຄວ້າໄດ້ນໍາໃຊ້ເຕັກນິກໃນຫ້ອງທົດລອງ ແລະ ການສ້າງແບບຈໍາລອງຄອມພິວເຕີເພື່ອຈຳແນກປັດໄຈຕົ້ນຕໍທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້ ນັ້ນຄືປະລິມານຂອງໂພແທສຊຽມໃນຈຸລັງເສັ້ນປະສາດທີ່ເອີ້ນວ່າ: ກະແສໂພແທສຊຽມຊະນິດ A (IA) ຊຶ່ງຈະເພີ່ມຂຶ້ນໃນກໍລະນີມີອາການເຈັບປວດກະທັນຫັນເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຈຸລັງເສັ້ນປະສາດສະຫງົບ, ແຕ່ຈະບໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນກໍລະນີອາການເຈັບປວດຊໍາເຮື້ອທີ່ເຮັດໃຫ້ຈຸລັງເສັ້ນປະສາດຖືກກະຕຸ້ນຫຼາຍເກີນໄປ.
ການຄົ້ນພົບຄັ້ງນີ້, ສາມາດນໍາໄປສູ່ການປິ່ນປົວໃນຮູບແບບໃໝ່ທີ່ຟື້ນຟູ ຫຼື ຮຽນແບບລະບົບເບກຕາມທໍາມະຊາດນີ້ ຊຶ່ງອາດຊ່ວຍປ້ອງກັນອາການເຈັບປວດພັດທະນາເປັນອາການຊໍາເຮື້ອ ແລະ ໃຫ້ຂໍ້ມູນໃໝ່ກ່ຽວກັບວິທີການຄວບຄຸມອານການເຈັບປວດ ແລະ ກໍານົດວິທີການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ທີ່ມີອາການເຈັບປວດຊຳເຮື້ອຖືກຈຸດ ແລະ ຍືນຍົງຍິ່ງຂຶ້ນ.
ຄໍາເຫັນ